donderdag 5 maart 2015

uitgewist

Ik moest van de week naar het ziekenhuis.
Niets ernstigs ofzo, ik moest een nachtje blijven voor een slaaptest.

Nu heb ik een verleden met dit ziekenhuis, ik heb er nl tijdens mijn studie
aan de kunstacademie gewerkt. Ik had een bijbaantje op de röntgen-afdeling.
Begon met een vakantie baantje, en dat werd uitgebreid met 1 dag vast werken.
5 jaar lang.

In het laatste jaar mocht ik me uitleven op de muur van de beddenwacht.
Een 8 meter lange muur, waar patiënten tegen aan keken terwijl ze op hun beurt 
moesten wachten om de röntgenkamers in te mogen.
Ik kreeg compleet de vrije hand om er een kunstwerk op te maken.

Ik koos voor een post-modernistisch geheel: terugblikkend naar de Renaissance,
met een nieuw jasje en context.
vak jargon...
Ik maakte dat gene wat ik zelf het mooiste vond uit de kunstgeschiedenis,
met een knipoog. 
Zo werden fresco's schilderijen, en  beelden fresco's .. in een 
huiskamersfeer..

Algehele hilariteit, omdat ik ook de David van Michelangelo
afbeeldde, want die heeft een bloot (gebeeldhouwd) geslachtsdeel..

Bladeren en röntgenmappen werden op de toen nog potloodschetsen
geplakt..
Het was ongehoord..


Uiteindelijk mocht ik toch doorgaan.. en schildering van een gebeeldhouwd
geslachtsdeel waar jaarlijks miljoenen mensen speciaal voor naar
Florence afreizen was misschien toch minder schokkend dan aanvankelijk 
werd gedacht..

 Daphne en Apollo, naar een beeld van Bernini, engeltjes van Rafael( zijn in het echt fresco's)
 de Venus van Botticelli ( is in het echt een schilderij op doek)en de David van Michelangelo ( is in het echt een beeld).  Foto's zijn nog uit het analoge tijdperk...

Jaren later hoorde ik dat er een gedeelte van mijn muurschildering was verdwenen..
Bij een reorganisatie bleek er een deur te moeten komen.. 
U raad het vast al.. Precies op de plek van de David...

Ik vond dit niet zo leuk, het is toch een soort verminking van je kunstwerk,
maar kon absoluut ook wel weer de humor er van in zien..
En de rest was nog in tact.

Toen ik weer hier terug in Gouda kwam wonen heb ik mijn kinderen en man 
meteen meegenomen om hen het kunstwerk te laten zien.






Ik was er stiekem toch best een beetje trots op, en het was ook echt een hele
 leuke opdracht om te doen.

Jaren zijn inmiddels verstreken en het ziekenhuis heeft zojuist weer
een reorganisatie en renovatie/verbouwing achter de rug.

Ik was er nog niet geweest sinds die verbouwing.
En nu moest ik er dus een nachtje vertoeven.

Uiteraard ben ik even een kijkje gaan nemen bij mijn muur..
En wat bleek...
O V E R -  G E S A U S D....

Het was W E G... een maagdelijke witte muur was er voor in de plaats..
De lijsten van de muur gesloopt en de muur zelf over gesausd..
weggeveegd, uitgewist..

Ik moet bekennen, dat doet zeer..

Tja kunst is vergankelijk...maar dit is wel erg rigoureus..

En dit was al een keer eerder gebeurd, met een muurschildering van mij in 
mijn stamcafé in Tilburg..

Ook na een paar jaar van de een op de andere dag: W E G..

Ik ga me dan afvragen.. hoe moet ik me hier nu onder voelen?

Eigenlijk hoop ik, dat ik tijdens mijn leven toch nog heel erg gewaardeerd ga 
worden als kunstenaar..
Dat mijn werk heel veel geld gaat waard worden..
en dat de mensen die mijn schilderingen met de roller hebben uitgewist
hun haren uit hun hoofd willen trekken van spijt..

Ben ik ook eigenlijk wel benieuwd naar, die schilder die de roller ter hand nam, hoe zou die zich gevoeld hebben op het moment dat hij mijn werk uitwiste?
Vond hij het zonde?  Of vindt hij zijn verfwerk een verbetering ten opzichte van 
wat het was?


Hoe het ook zij.. Ik vind het zonde..
Ik voel me een beetje
een stukje
uitgewist..

Geen opmerkingen:

Een reactie posten